Biri i Hyjit i foli nuses dhe tha: "Më parë të tregova se në shtëpinë e tretë duhet të ketë tre lloj veglash. Së pari, vegla apo enë ku zbrazen lëngjet. Së dyti, vegla me të cilat punohet toka jashtë, si shate dhe kazma, si dhe vegla për të riparuar sendet e prishura. Së treti, vegla të gjalla, si gomerë dhe kuaj e të ngjashëm, për të mbartur të gjallët dhe të vdekurit. Në shtëpinë e parë ku ka lëngje duhet të ketë dy lloj veglash apo enësh: së pari ato ku zbrazen substancat e ëmbla dhe të lëngshme si uji, vaji, vera dhe të ngjashme; së dyti ato ku zbrazen substanca të athëta apo të trasha, si mustarda, mielli dhe të ngjashme. A e kupton se çfarë simbolizojnë këto? Lëngjet simbolizojnë mendimet e mira dhe të këqija që ka shpirti.

Mendimi i mirë është si vaj i ëmbël dhe si verë e mrekullueshme. Mendimi i keq është si mustardë e athët që e bën shpirtin idhnak dhe të ulët. Mendimet e këqija janë si lëngjet viskoze që ndonjëherë i nevojiten njeriut. Edhe pse nuk kanë ndonjë dobi të veçantë ushqyese, prapë janë të dobishme për pastrimin dhe kurimin e trupit dhe të trurit. Pavarësisht se mendimet e këqija nuk e shëndoshin dhe shërojnë shpirtin si vaji i mendimeve të mira, prapë janë të mira për pastrimin e shpirtit, ashtu si mustarda është e mirë për pastrimin e trurit. Nëse nuk do t’u lindnin ndonjëherë mendime të këqija, qeniet njerëzore do të ishin engjëj dhe jo njerëz dhe do të mendonin se gjithçka e kanë arritur vetë.

Prandaj që njeriu ta kuptojë dobësinë që i vjen nga vetja dhe forcën që vjen nga Unë, ndonjëherë mëshira Ime e madhe lejon që mendimet e këqija ta tundojnë. Për sa kohë ai nuk gjen kënaqësi në to, ato shërbejnë për t’i pastruar shpirtin dhe për t’i mbrojtur virtytet. Edhe pse mund të jenë athtëta si mustarda, prapë janë ilaç për shpirtin dhe e çojnë drejt jetës së përjetshme dhe drejt një lloj shëndeti që nuk mund të fitohet pa u thartuar ca. Prandaj enët e shpirtit ku vendosen mendimet e mira duhen përgatitur me kujdes dhe të mbahen gjithnjë pastër, pasi është e dobishme që të lindin edhe mendimet e këqija si provë dhe për hir të fitimit të një merite më të madhe. Megjithatë shpirti duhet të përpiqet me këmbëngulje që të mos i miratojë dhe të mos gjejë gëzim në to. Përndryshe ëmbëlsia dhe zhvillimi i shpirtit do të veniten dhe vetëm hidhërim do të mbesë.

Në shtëpinë e dytë duhet të ketë edhe vegla të dy llojeve: e para, vegla për jashtë, si plugu dhe shati, për të punuar tokën e për mbjellje dhe për të shkulur drizat; e dyta, vegla të nevojshme për përdorim të brendshëm dhe të jashtëm, si sëpata dhe të ngjashme. Veglat për punimin e tokës simbolizojnë shqisat e njeriut. Këto duhen përdorur për të mirën e të afërmit njëlloj si plugu përdoret për tokën. Njerëzit e këqinj janë si toka pasi gjithmonë mendojnë për gjëra tokësore. Janë shterpë përsa i përket pendesës për mëkatet sepse mendojnë se asgjë nuk është mëkat. Janë të ftohtë në dashurinë për Hyjin sepse nuk kërkojnë tjetër përveç vullnetit të vet.

Janë të avashtë dhe të plogësht kur bëhet fjalë për të bërë mirë sepse janë të etur për famë tokësore. Prandaj një njeri i mirë duhet t’i punojë ata me shqisat e jashtme, ashtu si një bujk i mirë punon tokën me plug. Së pari ai duhet t’i punojë me gojën e vet, duke u thënë gjëra të dobishme për shpirtin dhe duke u mësuar për udhën e jetës; pastaj duke bërë, aq sa mundet, vepra të mira. I afërmi mund të formohet në këtë mënyrë nga fjalët e tij dhe të nxitet për të vepruar mirë. Pastaj duhet punuar duke e çlodhur trupin e tij që ai të japë fryt.

Kjo arrihet me anë të syve të pafajshëm që nuk vështrojnë gjëra të turpshme e për pasojë i afërmi i pacipë mëson të tregohet modest me të gjithë trupin. I afërmi duhet punuar me anë të veshëve që nuk dëgjojnë gjëra që s’shkojnë dhe me anë të këmbëve që nxitojnë për të bërë veprat e Hyjit. Unë, Hyji, do t’ia dhuroj shiun e hirit Tim tokës që punohet nga puna e bujkut dhe bujku do të gëzohet me frytin e tokës dikur djerrë kur ajo të nisë të lulëzojë.

Veglat e nevojshme për punët e brendshme, si sëpata dhe vegla të kësaj natyre, simbolizojnë qëllimet serioze dhe shqyrtimin e kujdesshëm të veprimeve që kryejmë. Njeriu nuk duhet të veprojë mirë për të fituar famë dhe lëvdata nga njerëzit, por nga dashuria për Hyjin dhe për hir të shpërblimit të përjetshëm. Prandaj njeriu duhet t’i shqyrtojë me kujdes veprat e tij dhe qëllimin që e shtyn t’i kryejë. Nëse zbulon ndonjë lloj krenarie në veprat e tij, le ta presë menjëherë atë me sëpatën e maturisë.

Në këtë mënyrë, ashtu siç ai punon të afërmin që ndodhet si të thuash jashtë shtëpisë, domethenë jashtë shoqërisë së miqve të Mi për shkak të veprave të tij të këqija, po ashtu ai mund të japë fryt për vete nga brenda me anë të dashurisë hyjnore. Ashtu si bujku nuk mund të punojë më nëse nuk ka vegla për të riparuar sendet e prishura, po ashtu njeriu që nuk i shqyrton seriozisht veprat e tij dhe nuk reflekton si duhen lehtësuar nëse janë shumë të rënda apo si duhen përmirësuar nëse nuk janë të arrira, nuk do të ketë rezultate. Gjithashtu njeriu nuk duhet të punojë efektivisht vetëm jashtë, por duhet të shqyrtojë me vëmendje edhe nga brenda si dhe me ç’qëllim ai punon.

Në shtëpinë e tretë duhet të ketë vepra të gjalla për të transportuar të gjallët dhe të vdekurit, si kuaj dhe gomerë dhe kafshë të tjera. Këto vegla simbolizojnë rrëfimin e sinqertë. Ai transporton të gjallët dhe të vdekurit. Çfarë nënkuptohet me të gjallët përveç shpirtrave që hyjnia Ime ka krijuar e që jetojnë përgjithmonë? Shpirti i afrohet gjithnjë e më afër Hyjit nëpërmjet rrëfimit të sinqertë. Ashtu si një kafshë pune bëhet më e fortë dhe më e bukur për t’u parë sa më shpesh dhe sa më mirë të ushqehet, po ashtu rrëfimi – sa më shpesh përdoret dhe sa më me kujdes bëhet si për mëkatet e vogla dhe të mëdha – aq më përpara e shtyn shpirtin dhe aq i pëlqen Hyjit saqë e çon shpirtin në vetë zemrën e Hyjit. Çfarë janë gjërat e vdekura që transporton rrëfimi në mos veprat e mira që vdesin për shkak të mëkatit mortor? Veprat e mira që vdesin për shkak të mëkatit mortor janë të vdekura në sytë e Hyjit, pasi asgjë e mirë nuk mund ta kënaqë Hyjin nëse më parë mëkati nuk korigjohet nëpërmjet një synimi të përsosur ose me vepra.

Nuk është mirë që në të njëjtën enë mirë të përzihen substanca erëmirë me substanca erëkeqe. Nëse dikush i vret veprat e mira me mëkate mortore dhe bën rrëfim të sinqertë të krimeve të veta me synimin për t’u përmirësuar dhe për të shmangur mëkatet në të ardhmen, veprat e tij të mira, që më parë ishin të vdekura, vijnë në jetë përsëri me anë të rrëfimit dhe virtytit të përvujtërisë e në sajë të tyre ai meriton shpëtim të përjetshëm. Nëse vdes pa u rrëfyer, edhe pse veprat e mira nuk vdesin apo shkatërrohen, ato nuk meritojnë jetë të përjetshme për shkak të mëkatit mortor, megjithatë vlejnë për të marrë ndëshkim më të lehtë ose shërbejnë për shpëtimin e të tjerëve nëse autori i tyre i ka bërë ato me synim të shenjtë dhe për lavdinë e Hyjit. Por nëse veprat i ka bërë për hir të lavdisë tokësore dhe për interes personal, atëhere veprat e tij vdesin kur autori i tyre vdes pasi ai e ka marrë shpërblimin nga bota në emër të së cilës është përpjekur.

Prandaj, nusja Ime, dhe në të ty u drejtohem të gjithë miqve të Mi, ne duhet të akumulojmë në shtëpitë tona ato gjëra që janë burim i gëzimit shpirtëror që Hyji dëshiron të ketë me një shpirt të shenjtë. Në shtëpinë e parë duhen akumuluar së pari buka e një vullneti të sinqertë që nuk do tjetër përveçse asaj që do Hyji; së dyti, pija e paramendimit të shenjtë për të mos bërë asgjë nëse vepra nuk bëhet për lavdinë e Hyjit; e treta, mishi i lavdisë hyjnore, gjithmonë duke menduar për jetën që do vijë dhe si duhet organizuar jeta e tanishme.

Në shtëpinë e dytë duhen akumuluar paqja e të mosmëkatuarit kundër Hyjit dhe paqja e mosgrindjes me të afërmin; së dyti, veprat e mëshirës me anë të të cilave i vijmë në ndihmë të afërmit; së treti, vetëpërmbajtja me të cilën shmangen gjërat që largojnë paqen. Në shtëpinë e tretë duhen akumuluar mendime të urta dhe të mira në mënyrë që shtëpia të zbukurohet nga brenda; së dyti, shqisa të kujdesshme, të mirëdisiplinuara që të jenë dritë për të afërmin jashtë; e treta, rrëfim i sinqertë që ndihmon rigjallërimin në rast dobësimi.

Edhe pse kemi shtëpi, gjërat e akumuluara nuk mund të ruhen të sigurta në to pa dyer dhe dyert nuk mund të lëvizen pa mentesha apo të kyçen pa dry. Prandaj që gjërat e akumuluara të mbahen të sigurta, shtëpia ka nevojë për derën e shpresës së qëndrueshme që nuk thyhet nga vështirësitë. Kjo shpresë duhet të ketë dy mentesha në mënyrë që njeriu të mos e humbasë shpresën për fitimin e lavdisë apo për shpëtimin nga dënimi, por në çdo vështirësi të shpresojë për mirë duke patur besim në mëshirën e Hyjit. Ky dry është dashuria hyjnore që e bën derën të sigurt për të mos e lejuar armikun të hyjë brenda.

Ç’vlerë ka dera pa dry apo shpresa pa dashuri? Ai që shpreson të ketë shpërblimin e përjetshëm dhe mëshirën e Hyjit por nuk e do Hyjin e nuk ka frikë prej Tij është si dera pa dry nga ku armiku i tij i përbetuar mund të hyjë kur t’i teket dhe ta vrasë. Por shpresë të vërtetë ka ai që jo vetëm shpreson, por edhe bën vepra të mira aq sa mundet. Pa vepra të mira nuk mund të fitohet qielli nëse personi mundet dhe di si t’i bëjë, por nuk dëshiron t’i bëjë.

Nëse dikush e kupton se ka vepruar gabim apo nuk ka bërë çfarë mundej të bënte, ai duhet të vendosë të bëjë çdo të mirë që mundet. Ndërsa për çka nuk mund të bëjë, le të shpresojë fort se do t’ia dalë të shkojë tek Hyji në sajë të synimit të mirë dhe dashurisë për Hyjin. Prandaj dera e shpresës duhet siguruar me dashuri hyjnore e ashtu si dryni ka shumë gjuhëza për të mos e lejuar armikun ta hapë derën, edhe dashuria për Hyjin duhet shoqëruar me kujdesin për të mos e fyer Hyjin, me frikën nga ndarja prej Tij, me zellin e flaktë që të tjerët ta duan Hyjin dhe me dëshirën që Ai të imitohet. Duhet patur edhe keqardhje që nuk mund të bëjmë aq sa duam apo aq sa dimë se na takon të bëjmë, si edhe përvujtëri që bën që arritjet tona të ma duken hiç në krahasim me mëkatet e kryera.

Dryni duhet përforcuar me këto gjuhëza që djalli të mos e hapë lehtë drynin e dashurisë dhe të fusë brenda dashurinë e tij. Çelësi për ta hapur dhe mbyllur drynin është dashuria vetëm për Hyjin bashkë me mirësinë hyjnore dhe veprat e shenjta, që njeriu të mos dëshirojë të ketë tjetër përveç Hyjit edhe kur mundet të ketë tjetër. Kjo dëshirë e tërheq Hyjin brenda shpirtit dhe shpirtin brenda Hyjit duke qenë se vullnetet e tyre janë një.

Vetëm gruaja dhe burri duhet ta kenë këtë çelës, domethënë Hyji dhe shpirti, në mënyrë që sa herë që Hyji dëshiron të hyjë dhe të shijojë të mirat që gjenden aty, pra virtytet e shpirtit, të hyjë lirisht me çelësin e dashurisë së palëkundur; e sa herë që shpirti dëshiron të hyjë në zemrën e Hyjit, të mund të hyjë lirisht duke qenë se nuk dëshiron tjetër përveç Hyjit. Ky çelës ruhet nga vigjilenca e shpirtit dhe përvujtëria që ia atribuon Hyjit çdo të mirë. Ky çelës ruhet edhe nga fuqia dhe dashuria e Hyjit, nëse shpirti nuk mposhtet nga djalli.
Ja, nusja ime, ç’dashuri ka Hyji për shpirtrat! Prandaj qëndro palëkundur dhe bëj vullnetin Tim!"