Murgun nuk e bën veshja por virtyti i bindjes dhe respektimi i rregullit. Pendesa e sinqertë me zemër krahas synimit për të bërë kthesë e çliron shpirtin nga duart e djallit edhe në rast se i mungon pendesa e përsosur.
Libri 4 - Kapitulli 121

Djalli u shfaq dhe tha: "Shih, ai murg ka ikur dhe vetëm forma i ka mbetur." Dhe Zoti tha: "Shprehu qartë."
Djalli u përgjigj: "Patjetër, edhe pse nuk më pëlqen ta bëj këtë. Murgu i vërtetë është rojtari i vetvetes. Veshja e tij janë bindja dhe respektimi i kushteve të bëra. Ashtu si trupi vishet me rroba, po ashtu shpirti vishet me virtyte. Prandaj veshja e jashtme nuk ka vlerë nëse nuk mbahet e brendshmja, pasi është virtyti, jo veshja, që e bën murgun. Ky murg iku atëherë kur mendoi: 'E di se kam mëkatuar dhe do t’i shlyej mëkatet e, me hirin e Hyjit, kurrë nuk do të mëkatoj më.' Me këtë synim u largua prej meje dhe tani është i Yti."
Zoti i tha: "Atherë si mbetet forma e tij?" Djalli tha: "Mbetet kur ai nuk i sjell ndërmend mëkatet e dikurshme dhe nuk pendohet ashtu siç duhet për to."

SHPJEGIM
Ky vëlla pa në duart e priftit, gjatë ngritjes së trupit të Krishtit, Zotin tonë Jezu Krisht në formën e një fëmije që i thoshte: "Unë jam Biri i Hyjit dhe Biri i Virgjërës." Ai madje parapa edhe mënyrën dhe kohën kur do të vdiste, brenda vitit, gjë për të cilën flitet në disa kapituj të legjendës mbi zonjën e përshpirtshme. Murgu quhej Gerekinus. Ai jetoi me pastërti. Kur po vdiste, ai pa tre shkronja të arta: "P," "O," dhe "T." Ndërsa po ua përshkruante murgjërve të tjerë, ai tha: "Eja, Pjetër, Nxitoni Olof dhe Thord." Pasi tha kështu, ndërroi jetë. Të tre murgjërit vdiqën brenda një jave pas tij.
Kapitulli 55 (Libri 9) flet për të njëjtin vëlla: "Një murg me jetë të shenjtë, etj."

⇦   ⇧   ⇨