Nëna i drejtohet birit të saj Jezus: "Bija jonë është si qengj që e fut kokën në gojë të luanit." Biri iu përgjigj: "Është më mirë që qengji ta fusë kokën në gojë të luanit dhe të bëhet një mish dhe gjak me të, sesa t’i thithë gjak luanit e atë ta zemërojë e vetë të sëmuret sepse ushqim për qengjin është bari, jo gjaku. Megjithatë, e shtrenjta nëna Ime, meqenëse ti ke mbajtur gjithë urtinë dhe plotësinë e inteligjencës në krahëror, shpjegoja asaj kuptimin e luanit dhe të qengjit."

Nëna përgjigjet: "I bekuar je Ti, Biri im, që duke mbetur përjetësisht me Atin, zbrite tek unë pa u ndarë kurrë nga Ati. Ti je luani i fisit të Judës. Ti je qengji i panjollë që Gjoni tregoi me gisht. Njeriu e fut kokën në gojë të luanit atëherë kur nuk ka ndërmend të bëjë vullnetin e vet edhe po të ketë mundësi ta bëjë atë, me përjashtim të rastit kur e di se një gjë e tillë të pëlqen.

Njeriu e thith gjakun e luanit kur tregohet i paduruar me planin Tënd të drejtësisë dhe dëshiron e përpiqet të fitojë gjëra të tjera nga ato që Ti ke vendosur për të, ose kur dëshiron gjendje jetese ndryshe nga ajo që Ty të pëlqen dhe që i bën mirë atij. Hyjit nuk i pëlqejnë dëshira të tilla, por përkundrazi zemërohet. Ashtu sikurse qengji ushqehet me bar, po ashtu njeriu duhet të jetë i kënaqur me kushte të thjeshta jetese dhe pozitë të ulët. Për shkak të mosmirënjohjes dhe padurimit të njeriut, Hyji lejon shumë gjëra të ndodhin për shpëtimin e njerëzimit e që nuk do të ndodhnin nëse njerëzit do të ishin më të durueshëm.
Prandaj, bija ime, besoja vullnetin tënd Hyjit. Nëse ndonjehëre e humbet durimin, nis nga e para duke bërë pendesë, pasi pendesa bën atë që bën rrobalarësja e mirë me njollat, ndërsa veprat pendestare kanë efektin e një shtrydhëseje të mirë rrobash."